Imaginary Encounters, de tweede expositie in The Base Gallery, presenteert werk van vijf Amsterdamse fotografen die niet afbeelden maar verbeelden. Geen documentaire foto’s waarbij de maatschappelijke context meespeelt; geen reclame foto’s die een product of dienst aan de man brengen. Maar foto’s die een voorstelling creëren in de verbeelding van de kijker. Tijdloze beelden, opgebouwd uit 21e-eeuwse ingrediënten met de omgeving als decor, en de geportretteerde als figurant.
Deze expositie toont straatbeelden in diverse steden, kantooromgevingen en portretten waarin niets is wat het lijkt. Soms is de werkelijkheid een handje geholpen, soms was het gevonden beeld al magisch genoeg. De foto’s scherpen de blik en laten ons even stilstaan bij het wonder van alledag.
Thomas Heere
Iedere keer dat een beeld door iemand anders gezien wordt, wordt het uit de context gehaald. De kijker laadt het, bewust of onbewust, met zijn of haar eigen herinneringen, emoties en persoonlijke ervaringen. Voor Thomas Heere is dat geen zwaktebod maar juist de kracht van fotografie. Zijn manier van werken is eerder verwant met die van een schilder. Hij laat niet zien wat er is, maar wat er zou kunnen zijn. In onze digitale wereld is fotografie snel toegankelijk en reproduceerbaar geworden. Waar beelden 30 jaar geleden in de doka nauwgezet handmatig werden bewerkt garandeert Photoshop in enkele minuten een puntgaaf resultaat. Thomas Heere besteedt juist dagen aan zijn portretten: unieke projecties, direct op lichtgevoelig papier, in een zelfgebouwde camera met een holle spiegel. Het resultaat is verre van vlekkeloos. Ouderwets? Of juist een eigentijdse tegenhanger van de versnelde wereld waar de concentratie spanne beperkt is en “hypes“ komen en gaan?
Laura Samsom Rous
In de reeks schilderachtige landschappen It Happened on a Clear Day heeft Laura Samsom Rous niets geregisseerd of gemanipuleerd, geen regen¬druppel weggeveegd of boomblaadje toegevoegd, geen fijnstofje verplaatst. Hadden wij beter opgelet dan zouden we deze beelden net zo hebben kunnen aantreffen. Maar we letten niet op, we moesten verder. Alle foto´s zijn gemaakt in de binnenstad van Amsterdam, door een fotograaf die zich in de vreemdste standen uitstrekte op de motorkappen van auto´s. Om er paradijselijke landschappen uit tevoorschijn te toveren met de ruitenwisser als horizon. Waar zouden we zijn zonder de auto, zonder het idee elk moment in te kunnen stappen en af te reizen naar een betere plek dan de onze, minder vol, minder gestrest, minder doorgerekend? In deze en andere series toont Laura Samsom Rous dat het paradijs nooit ver weg is.
Noortje Schmit
Noortje Schmit fotografeert op haar zwerftochten door Europese steden geen mensen maar wel plekken die door mensen gebruikt worden – zonder ooit iets te ensceneren of te componeren. Het ontbreken van mensen zorgt voor verstilling en geeft de beelden iets dwingends. In series met veelzeggende namen als wonder ziet zij schoonheid in dingen die bewust of onbewust aan het oog onttrokken worden - de achterkant ergens van, een verscholen plekje - waar de gemiddelde passant achteloos aan voorbij loopt. Maar nu blijf je kijken, turen, speuren. Haar beelden intrigeren door hun brutale composities. Vaak is het standpunt zo gekozen dat het meest in het oog springende element net niet goed zichtbaar is of op totaal onverwachte plaatsen afgesneden.
Elsbeth Struijk van Bergen
De inrichting van onze omgeving is in toenemende mate bepaald door styling, marketing en media. Dat maakt de publieke ruimte en haar gebruikers steeds uniformer. We ‘customizen’ ons uiterlijk, onze garderode en onze omgeving net zolang tot we ons gevoegd hebben naar een veilig maar saai beeld. We zijn prototypes geworden. Dat is het centrale thema in het werk van Elsbeth Struijk van Bergen. De serie op groot formaat die ze in samenwerking met Rem van der Zee maakte, Meeting Point, toont uniforme publieke ruimtes, zonder frictie. De figuren in een gladde vlakke wereld, badend in rustgevend wit licht, houden ons een spiegel voor. Wie goed kijkt ziet dat kenmerkende onderdelen zoals een liftknop of bewakingscamera zijn ontdaan van details en teruggeplaatst in het beeld. Wat is echt en wat is fake? Wat is origineel en wat geconstrueerd?
Jaap van den Beukel
De serie City-Me van Jaap van den Beukel, te zien op de gang van The Base A, bestaat uit verstilde industriële stadsgezichten, waar het individu opgaat in, of juist contrasteert met de strakke lijnen van de architectuur. Zijn licht geënsceneerde portretten zijn op straat gemaakt in verschillende steden. De straten bevatten zo min mogelijk ‘ruis’. De enigszins surrealistische omgeving, zonder verkeer, is voor het beeld even belangrijk als de gefotografeerde personen. Hij kadert de setting zorgvuldig uit, in afwachting van onbekende passanten. Scènes worden zo nodig aangelicht door lantaarnpalen of door op statieven gemonteerde lampen. Zo weet hij een alledaags moment ‘op te tillen’ uit de werkelijkheid. De filmische beelden verraden zijn achtergrond in de reclame fotografie.
Tekst: Iris Dik
Bronnen: Cornel Bierens (tekst over Laura Samsom), Manon Braat (tekst over Noortje Schmit), en de fotografen.
Link naar evenement: https://spotschiphol.nl/nl/events/opening-imaginary-encounters
